Helemaal niets. Wat mij betreft wordt hij nog altijd wereldkampioen. Maar een beetje strijd met Raikkonen mag er best zijn vind ik. Alleenheerschappijen hebben we nu al 5 jaar gehad, nu is de tijd van de spannende kampioenschappen weer aangebroken.

Dan heb jij een andere raceklasse gezien.

2000: Strijd tot voorlaatste GP tussen Mika en Michael
2003: Strijd tot laatst GP tussen Kimi en Michael (en tot Indy nog JPM)

Dat zijn al 2 van de 5 jaren die je noemt.

Blijven er over, 3.

En in 2001 gingen er van de 17 races 8 overwinningen naar McLaren en Williams samen. Blijft er over, 9 voor Ferrari.
Uiteindelijk werd MS ook wel kampioen, maar afwisseling was er wel.

2002 en 2004 daarentegen...geeuw.

Coulthard had toch al in de loop van dit seizoen getekend bij Red Bull voor 2006? Kan natuurlijk goed zijn dat Ferrari hem opeist in ruil voor de motoren, maar Coulthard, een ex-McLaren en ex-concurrent naar de roden halen ? Die helm past bovendien helemaal niet in die rode wagen ! :D
Massas constante prestaties dit seizoen + zijn testervaring bij Ferrari leveren hem een verdiende plaats naast Schumacher op.

Een bewijs dat een blauwe helm heel goed kan passen in een Ferrari is de helm van ... Gilles Villeneuve, de meest spectaculaire piloot die Ferrari ooit gekend heeft en die de persoonlijke favoriet van de Commendatore zelf was.

Ook Reutemann, Mansell en Prost hadden overwegend blauwe helmen. En ik vergeet er waarschijnlijk nog een paar. :)

niet dat donkerblauwe ! die witte strepen !

hm.


:D

Alesi zijn oorspronkelijke helm had regendruppeltjes op blauw... :eek:

Pastte perfect in de 412T2 :applaus:

Trouwens, dat was de F1 kar met de lekkerste sound ooit :+

Het probleem van de overheersing van Ferrari is (wat mij betreft) niet dat er één renstal is die de beste auto neerzet en daarmee de andere teams het nakijken geeft. Juist dat er dan ook binnen dat team niet geracet wordt (lees: mag worden) is een ernstige aantasting van de F1 geweest. In het verleden hebben ook Williams en Mclaren jaren gekend waarin zij de beste auto konden neerzetten. Maar dan werd er wél gestreden tussen de beide teamgenoten. Denk maar aan de strijd tussen Lauda en Prost, Prost en Senna, Mansell en Piquet. Bij Ferrari heeft het de laatste jaren alleen gedraaid om Schumacher. Alles en iedereen moest wijken voor slechts één rijder, in plaats van beiden te laten strijden. Ik heb de contracten niet gelezen, maar we mogen er rustig vanuit gaan dat Irvine en Barrichello clausules in hun contracten hebben aangetroffen die duidelijk maakten wat hun positie was. Dat heeft mijn respect voor de renstal Ferrari gigantisch doen afnemen. Ik heb mij wel eens afgevraagd of dit hun reactie was op het noodlottige jaar 1982. Ik kan mij voorstellen dat 1982, naast droefenis, ook frustraties voor de Scuderia heeft opgeleverd. Maar om dan in reactie zo de sport te verkrachten.....?:no:

In feite heeft een racing team maar één doel, en dat is elk seizoen de beide titels winnen. Als dit kan gebeuren door één rijder binnen het team naar voren te trekken (die in het verleden al genoeg bewezen heeft betrouwbaar en constant te presteren), dan is het logisch dat het team zich ten volle achter die coureur plaatst. De wispelturige en wisselvallige prestaties van een Irvine of Barrichello zullen geen garantie geven op succes voor het einde van het seizoen.
Het lijkt dan misschien een soort competitievervalsing, maar in feite wordt er weldegelijk nog geracet. Dat is dan ook het verhaal van Ferrari onder Jean Todt: alle middelen om de wereldtitel te behalen zijn goed, ook al moet je daarbij even de 'geest van de sport' vergeten. Als het uiteindelijke doel dan behaald wordt, rinkelt de kassa bij het team en de sponsors.
Door deze politiek heeft Ferrari een icoon gecreëerd die ondertussen bijna alle records in de F1 gebroken heeft: Michael Schumacher.

Het doet me wat aan Lance Armstrong denken: Tijdens de voorbije Tour de France sprak Eddy Merckx over Armstrong als iemand die nooit aanviel en er nooit ten volle heeft voor moeten gaan. Armstrong zat rustig in de groep en controleerde de boel met heel veel hulp van z'n team. Merckx zou zelf voortdurend in de aanval gegaan zijn om dan met een maximaal verschil ten volle duidelijk te maken dat hij de beste was.
Maar Armstrong ging vooral voort op het succes van het team dat hem naar boven hielp, hij maakte het enkel af.
Bij Ferrari net hetzelfde: het volledige team staat achter één coureur (vaak omdat de andere coureur net iets tekort komt), en die coureur volbrengt de opdracht. Resultaat: de sport wordt saai, toeschouwers missen spanning, inhaalmaneuvers, controverse,...kortom; datgene wat de sport interessant maakt. Het wordt saai, het wordt altijd maar meer van hetzelfde. Daarom kreeg Ferrari de voorbije jaren heel veel tegenwind met holle frasen zoals 'teamorders, grootste budget, totaal geen sportiviteit, altijd op de randjes van het reglement af,....'. Daarom kreeg Lance Armstrong bij z'n laatste tour ook nog eens een hoop dopingverhalen te slikken, vergezeld van een loeiharde reeks kritiek.

De laatste tijd niets. Altijd al iets tegen gehad. Heeft gewoon de uitstraling van mijn tuinslak en is een zagevent zoals zijn collega Gibernau bij de MotoGP :p

remember 1999 ;)

Ik volg je redenering gedeeltelijk, maar wil toch aantonen met een tegenvoorbeeld dat het anders kàn.

Als er 1 team was in een seizoen dat je onmogelijk kan betichten van teamorders uitgeschreven te hebben, is het wel McLaren in het jaar 1989. Senna en Prost konden elkaars bloed wel drinken, en elke race was er één op het scherp van de snee waardoor er tenminste spanning was aan de kop, al was het meestal tussen 2 McLarens.

Maar zelfs toen de rivaliteit zo ten top gedreven werd dat beide piloten in de laatste race elkaar eruit reden, was één ding duidelijk : McLaren zou zowel de constructeurstitel halen, en één van hun piloten zou wereldkampioen worden! Alleen de naam van de wereldkampioen moest nog uitgevochten worden. En dan is iedereen tevreden : McLaren haalt alles binnen, het publiek heeft waar gekregen voor zijn geld en dat tot en met de laatste GP.

Dus : zo kan het ook.

I remember Suzuka 99. Irvine heeft kans op de wereldtitel maar verspeelt het door nog trager te gaan dan Schumacher. I remember Maleisië 99: Schumacher rijdt bij z'n terugkomst iedereen op een hoopje, en laat door teamorders Irvine de zege. I remember Spa 99: Salo, die Schumacher vervangt, had z'n eerste overwinning kunnen scoren, maar hij laat Irvine voor.
Allemaal gespeeld spelletje ?

Je moet er wel bij zeggen dat het huidige wielrennen niet te vergelijken is met het Eddy Merckx tijdperk. Nu is het volkomen normaal dat er in de Tour een kopman in elk team is en helpers. Die helpers (bijvoorbeeld een Azevedo) worden dik betaald. Bovendien wordt de geldsom die de kopman behaald onder alle helpers verdeeld in de ploeg.

Ik vond dat een van de mooiste seizoenen F1 (die ik dus heb meegemaakt), je wist gewoon dat ze elkaar gingen aanvallen.

Iedereen hoopte nu dat Kimi vs Juan Pablo hetzelfde zou opleveren. Maar een herhaling van Senna vs Prost bij Mclaren is ondenkbaar. De kans is wel heel klein dat we zoiets ook nog zullen te zien krijgen. Mclaren liet het toe en dan waren er nog twee piloten die aan mekaar gewaagd zijn qua talent, die aartsrivalen waren op de baan maar evengoed 'vrienden' konden zijn (remember de woorden van Senna over Prost tijdens Imola 1994). Bovendien bestond er toen nog zoiets als inhalen op de baan.

Die seizoenen moeten we gewoon koesteren, want ik vrees ervoor dat we ooit nog zoiets zullen meemaken.

Zo is het duel Villeneuve-Arnoux ook legendarisch. Ze reden mekaar zowaar van de baan, maar Arnoux zei later dat dit enkel mogelijk was omdat ze de andere piloot konden vertrouwen. En dat kan nu niet meer.

@Frank490, als je de stoten van Ferrari erg vindt, wat dan met Fangio, Stewart, Senna, Jones...? Bij hen waren er ook teamorders zodat zij de eerste piloot waren en dat de andere hen maar moest volgen, zolang zij maar wonnen. Over die stoten spreekt men vaak niet.

Heel sportief is het niet, maar het is nu eenmaal iets dat al van bij het begin van de sport aanwezig is, en altijd aanwezig zal zijn.

Ter vb.: luister maar eens naar dit.