[Finish]

In feite heeft een racing team maar één doel, en dat is elk seizoen de beide titels winnen. Als dit kan gebeuren door één rijder binnen het team naar voren te trekken (die in het verleden al genoeg bewezen heeft betrouwbaar en constant te presteren), dan is het logisch dat het team zich ten volle achter die coureur plaatst. De wispelturige en wisselvallige prestaties van een Irvine of Barrichello zullen geen garantie geven op succes voor het einde van het seizoen.
Het lijkt dan misschien een soort competitievervalsing, maar in feite wordt er weldegelijk nog geracet. Dat is dan ook het verhaal van Ferrari onder Jean Todt: alle middelen om de wereldtitel te behalen zijn goed, ook al moet je daarbij even de 'geest van de sport' vergeten. Als het uiteindelijke doel dan behaald wordt, rinkelt de kassa bij het team en de sponsors.
Door deze politiek heeft Ferrari een icoon gecreëerd die ondertussen bijna alle records in de F1 gebroken heeft: Michael Schumacher.

Het doet me wat aan Lance Armstrong denken: Tijdens de voorbije Tour de France sprak Eddy Merckx over Armstrong als iemand die nooit aanviel en er nooit ten volle heeft voor moeten gaan. Armstrong zat rustig in de groep en controleerde de boel met heel veel hulp van z'n team. Merckx zou zelf voortdurend in de aanval gegaan zijn om dan met een maximaal verschil ten volle duidelijk te maken dat hij de beste was.
Maar Armstrong ging vooral voort op het succes van het team dat hem naar boven hielp, hij maakte het enkel af.
Bij Ferrari net hetzelfde: het volledige team staat achter één coureur (vaak omdat de andere coureur net iets tekort komt), en die coureur volbrengt de opdracht. Resultaat: de sport wordt saai, toeschouwers missen spanning, inhaalmaneuvers, controverse,...kortom; datgene wat de sport interessant maakt. Het wordt saai, het wordt altijd maar meer van hetzelfde. Daarom kreeg Ferrari de voorbije jaren heel veel tegenwind met holle frasen zoals 'teamorders, grootste budget, totaal geen sportiviteit, altijd op de randjes van het reglement af,....'. Daarom kreeg Lance Armstrong bij z'n laatste tour ook nog eens een hoop dopingverhalen te slikken, vergezeld van een loeiharde reeks kritiek.