|
Dit voegt niets toe aan wat reeds geschreven werd :
- in de tijd van Fangio was hij de alom gerespecteerde čn erkende maestro. Zie ook Peter Collins die vrijwillig zijn wagen afstaat om Fangio nog wereldkampioen te laten worden. Bij Mercedes was Fangio ook de expliciete nummer 1 čn terecht toen. Moss was nog maar een (weliswaar heel beloftevol) broekje.
- ik denk ook niet dat Clark afgedwongen heeft dat hij geen gelijkwaardige teammaat mocht hebben. Als daar al iemand over beslist heeft, moet dat Chapman zijn geweest die zijn poulain misschien wou beschermen. Dat hij het niet altijd even goed kon vinden met zijn teamgenoten was waarschijnlijk wel waar.
- Senna heeft hoogstwaarschijnlijk nooit contractueel laten vastleggen dat hij een knechtje wou en geen evenwaardig teamgenoot. Het geval Warwick was precies wat Frank hierboven aangeeft : in '85 had Senna heel wat races verloren door mechanische pech en dat wou hij in '86 niet meer meemaken. Dus in plaats van een Elio de Angelis die (aanvankelijk) op voet van gelijkheid werd behandeld, wilde hij bij Lotus, waarvan hij wist dat het team niet in staat was om twee nummers 1 te hebben en gelijkwaardig materiaal te verstrekken, een rijder die zijn droom wereldkampioen te worden (bij Lotus in dit geval) niet in gevaar kon brengen. Twee jaar later vertrekt hij naar McLaren, waar Prost zat, toen voor velen de beste rijder ter wereld, met de bedoeling hem van de troon te stoten. Tegen de komst van Berger heeft hij zich ook nooit verzet, alhoewel die toen ook de reputatie had oerend hard te kunnen gaan.
__________________
|