|
Ik ben terug van de states na een lange vlucht en nog veel langere controles op JFK in New York.
Ik zie dat er veel gepost is betreffende deze race en ga even mijn verslagje doen aangezien het ginder niet echt lukte met d internet verbinding in het hotel.
Op donderdag naar het circuit gegaan voor de Grand Am trainingen. Net voor de laatste trainingen kwam Marc ook aan in de paddock van The Glen. Even langs bij Bill Riley en diens team en tal van gesprekken met de Grand Am piloten.
Vrijdag was het dan zover. Aangezien de gelegenheidsrijders als allerlaatste gekeurd werden miste Marc de eerste minuten van de training. Na 3 rondn kwam hij de pits binnen met een onbestuurbare wagen met slechte remmen. Er werd veel gewerkt en afgesteld maar verder dan het remplobleem oplossen kwamen ze niet. De wegligging was iets beter maar veel tijd was er niet want de kwalificaties volgden kort op de eerste vrije training.
Met een foutloze ronde maar zonder de mogelijkheid om te pushen noteerde Marc de 27ste tijd. Derde van de 15 rijders die zich moesten kwalificeren.
Redelijk ontevreden met de speed maar hij was erbij. 's avonds tijdens het eten vertelde hij me dat er veel meer in de wagn zat maar de afstelling moest merkelijk verbeteren.
Zaterdag waren er twee trainingsessies gepland. De eerste sessie verliep slecht. Maar enkele ronden gereden maar er was hoop. Elliot Sadler die vorig jaar met deze wagen reed gaf nog wat tips en er werd veel aan de afstelling verandert. En hoe. Tijdens de laatset sessie, ook wel "HAPPY HOUR" genoemd reed Marc heel sterk. Na Tony Stewart, Dale Earnhardt Jr, Ron Fellows reed Marc de 4de tijd en was het gespreksonderwerp van de dag. De journalisten en speakers hadden allemaal hun favorieten reeds genoteerd maar ze begonnen te twijfelen aan Marc's prestatie. "What must we say about road racer Marc Goossens? Have you seen his speed? ..." Er was wel een beetje twijfel of de motor het ging uithouden tot op het einde van de race dus werd deze gewisselt. Dit betekende wel dat Marc moest vertrekken vanop de laatste plaats.
Zondag was dan de grote dag. Massa publiek, heel toegankelijk en mooi circuit. Twee uren voor de start zaten we nog even met Marc te praten op de pits muur. De strategie die voorop gesteld werd zag er goed uit en moest Marc naar de Top 10 kunnen leiden.
Start werd gegeven en in zijn enthousiasme stak Marc te vroeg voorbij voor de startlijn. Drive trough penalty en 20 sec achter het veld aan reed hij. Maar hij was wel met Kurt Busch en Tony Stewart de snelste op de baan. Gele vlag kwam uit nadat Elliot Sadler in de grindbak terecht kwam. Marc kon aansluiten en toen het groen werd klom hij gestaag op tot aan de rand van de top-30 net achter road-race referentie Boris Said. Marc viel aan, kreeg een tikje langs achter en schoof zo tot tegen Said die ook spinde. Opnieuw geel en Marc terug vanachter. Na de eerste resem pitstops kwam Marc resoluut naar voren. Hij was 27ste toen een 10-tal rijders een pitstop maakten in ronde 49. Hij werd hierdoor 17de. Dit was ook de planning voor Marc maar het team wachtte nog enkele ronden. Grote fout zo bleek want net als ze hem binnenriepen ging Nemechek van de baan en kwam de gele vlag uit. De 10 wagens die reeds binnenkwamen reden nu in de top 10 waaronder latere winnaar Kevin Harvick maar ook Sadler, Said, Petty, Sorenseon,... die allemaal achter marc zaten in ronde 48. Tot overmaat van ramp verloor het team veel tijd waardoor Marc op een 36ste plaats terug op de baan kwam. Hij trok resoluut in de aanval want een Top-10 zou nu moeilijk worden. Twee ronden later knalde Marc in de vangrails en meldde het team dat hij dacht dat de band sprong maar het bleek de ophanging te zijn die het begaf. Een metaalbreuk waardoor het wiel onder de wagen klapte en Marc met een onbestuurbare Ford Fusion hard in de vangrails ging.
Een spijtig einde want als het team hem zoals voorzien had binnengeroepen zoals voorzien had Marc sterk in de Top 5 gezeten. Maar mat "als" koop je niets en Marc werd uiteindelijk als laatste geklasseerd.
Maar wees gerust. Er waren enkele foutjes van team en piloot maar iedereen kon zien dat Marc "on the move" was. Ze duiden de snelste ronde tijden steeds aan in het rood en de lanzamere in het geel. De rode zijn "HOT LAPS" en Marc was meestal één van de enige "rode" in de onderste helft van de tabellen. Zijn snelheid is niet ongemerkt voorbij gegaan en ben er van overtuigd dat we hem hier nog gaan terug zien.
Morgen post ik enkele foto's.
Nu eerste wat jet-lag verwerken...
|