[Pascal]

In 2001 ging ik met een collega-baancommisaris naar de traditionele buitenlandse Belcar wedstrijd, dat jaar in ASSEN. Dit keer niet als baanpost maar als toeschouwer. Om niets van het feest te missen vertrokken wij reeds op donderdag.

Eens toegekomen begaven wij ons uiteraard naar de Belcar-paddock. Als één van de eerste teams gingen wij het team van de, bij iedereen bekende, AUDI TT groeten. Bij dit team kenden wij teamchef Andy Jaenen en één of twee mekaniekers. Prompt werden wij gevraagd om in de loop van het weekend een handje toe te steken. Het team had, net zoals sommige andere teams, problemen om helpers mee te krijgen naar de jaarlijkse buitenlandse uitstap. Aanvankelijk bedankten wij voor deze opdracht, omdat wij niet technisch genoeg zijn aangelegd om te helpen. Na enig aandringen aanvaarden wij toch deze taak. Wij werden overtuigd door enkele uitspraken zoals : "dat is allemaal niet zo moeilijk" en "er is niet zo heel veel werk" etc.

Zogezegd zogezegd. Op vrijdagmorgen boden wij ons plichtsbewust aan bij het team. Gehuld in een nieuw T-shirt van het team kregen wij onze eerste opdrachten. Benzine gaan halen, de tent proper maken, koffie zetten... Geen taken waar enig technisch vernuft voor nodig is (alhoewel koffiezetten ?!?!?), gelukkig maar. In de loop van de dag werden de taken iets "technischer" : bandenspanning controleren, auto tanken... Allee het groeiproces was begonnen.

De vrije trainingen gingen voor het team naar behoren en tijdens deze trainingen mochten wij reeds de bandentemperatuur opmeten en noteren. De analyse was uiteraard nog niet aan ons besteed maar zeg nu zelf ; we waren toch goed bezig hé.

' s avonds mochten wij als echte teammembers aanschuiven aan de team-BBQ en voelden wij ons reeds (redelijk) volleerd maar vooral geïntegreerd en aanvaard door het team.

Zaterdag tijdens de eerste kwalificatie sloeg het noodlot toe en dreigde er een vervroegd einde te komen aan onze vruchtbare samenwerking. De motor van de TT werd in de soep gedraaid en "game over". Na heel wat discussie en getelefoneer werd er bij AUDI-HOLLAND een motor gevonden. Nu was nog de vraag : wordt hij besteld ja of neen. De beslissing lag bij het technische team. Het gevolg was namelijk dat iedereen van het team, behalve de piloten een nachtje moesten doorwerken, zonder zekerheid te hebben of de motor tijdig klaar zou zijn. Gezien iedereen gemotiveerd was, werd de motor besteld.

Alvorens aan het zware werk te beginnen hadden we nog enkele uurtjes. Deze werden gebruikt om nog eens goed te eten, te ontspannen en alles voor te bereiden. Na deze verstooiing werd er begonnen aan het demonteren van de kapotte motor. Omstreeks 20.00 uur, de kapotte motor was reeds verwijderd, werd de nieuwe motor geleverd. Deze werd onder andere eerst door onder andere ondergetekende aan een deskundig onderzoek onderworpen (ahhheum). Alles goedgekeurd en we konden beginnen.

Na een nachtje doorwerken (in mijn geval wakker blijven, koffie zetten, de andere wakker houden en aanmoedigen, wat sleutels aan de mekaniekers geven etc) was de nieuwe motor aangebracht in de TT. De klok wees 06.00 uur aan. Niet echt een aangewezen uur om de motor aan een eerste test te onderwerepen. De andere teams lagen immers nog te slapen. Alleszins werd de TT in tussentijd volledig klaargemaakt voor de warm-up van 09.00 uur.

Tot 08.00 uur was het bang afwachten. Zou de motor uiteindelijk wel starten. Na ettelijke tassen koffie en in de trailer wat "gerust" te hebben was het dan zover. Iedereen stond wat ongerust rond de TT toen de eerste poging werd gedaan om hem te starten. En hoera, van de eerste maal raak.

Om 09.00 uur werd er rustig gereden tijdens de warm-up. Ondanks dat hadden beide piloten een goed gevoel over de wagen en dat streelde onder andere mijn ego.

Ik dacht dat mijn taak er nu opzat, want in de pitlane zou ik tijdens de wedstrijd van weinig nut zijn. Groot was mijn verbazing zoen de chef-mekanieker op mij afstapte en zei : voor de wedstrijd help jij met het materiaal naar de pitlane te brengen, tijdens de wedstrijd ben jij verantwoordelijk voor het wisselen van het linker achterwiel en na de wedstrijd help je nog wat opruimen. Dat klaarzetten en opruimen, geen probleem, maar in hemelsnaam een wiel wisselen tijdens de wedstrijd !!!!!!!!

Ik werd al vlug gerustgesteld : normaal wisselen wij niet tijdens een wedstrijd van 2 uur. Je weet maar nooit en ik vroeg om toch eens even te mogen oefenen vooraleer de wet van MURPHY zou toeslaan. Verzoek ingewilligd en de TT werd klaargezet voor enkele oefen-pitstops. Na enkele malen ging het redelijk maar niet feilloos. Geen probleem werd me toegefluisterd, het zal wel loslopen.

Omdat niet beide piloten tijdens de kwalificatie hadden gereden moest de TT uit de pit starten. Geen probleem want na het gebeuren in het weekend tot dan toe was de ambitie enkel om de wedstrijd uit te rijden. Begrijpelijk denk ik zo.

Hoopvol en tegelijk met een bang hart hielden wij de rondetijden in het begin van de wedstrijd in de gaten. Traag in het prille begin maar gestaag versnellend na enkele minuten. Iedereen was wat gerustgesteld maar niemand waagde het om zich neer te zetten om wat te rusten. De hele wedstrijden hielden wij de TT angstvallig in de gaten.

En daar was hij dan : de wet van MURPHY.

Klink Boem Pattat : de regen viel met bakken uit de hemel. Van de ene seconde op de andere werd de piste herschapen in een schaatspiste. Verderrijden met slicks was dodelijk. Zelden had ik zulk een zondvloeg gezien, laat staan dat ik het had meegemaakt op een wedstrijd. Je voelt me al komen. Inderdaad iedreen, ik incluis, begon rond te schieten in de box om het juiste wiel met regenband te vinden. Als een bliksemschicht (Nu ja !!!) stond ik klaar waar ik het linker achterwiel van de TT verwachtte. Ondertussen was mijn mooie overall (gekregen van het team) kletsnat. Het water of zweet van de spanning stroomde over mijn rug en de TT was in aantocht.

Wonder boven wonder stopte het linker achterwiel net op de plaats waar ik zat. Was ik dan toch een natuurtalent ???? De pneumatische hamer deed zijn werk en de slick werd deskundig verwijderd. Het wiel met de regenband monteren liep dan echter niet van een leien dakje. Het was redelijk donker geworden, er stroomde overvloedig water in mijn ogen, de andere deelnemers reden op ongeveer 30 centimeter van mijn voeten, er werd van alle kanten geroepen en geschreeuwd... Kortom, zoals je kan zien was de situatie niet echt ideaal om je debuut te maken. Na enig geprul slaagde ik er toch in om mijn klus tot een goed einde te brengen. Eerlijkheidshalve zal ik er maar bij zeggen dat het linker achterwiel als laatste van de vier klaar was. De TT kon echter zonder problemen terug vertrekken.

Onmiddellijk kwam de chef-mekanieker op me toegestapt. Ik dacht een uitbrander te krijgen omdat het zo lang had geduurd maar groot was mijn verbazing toen hij zei : "Ik had je toch gezegd dat we nooit banden moesten wisselen" We schaterden beiden van het lachen en ik werd gefeliciteerd voor mijn werk. Oef !!!

Ondanks dat was ik tich wat ongerust. Stel je voor dat zo dadelijk er een probleem ontstaat met dat linker achterwiel. Hoe zal de reactie dan zijn.

Gelukkig was er geen probleem met dit bewuste wiel. Eigenlijk was er tijdens de hele wedstrijd geen probleem met heel de wagen. De ambitie om uit te rijden was blijkbaar niet te hoog gegrepen. Al bij al werd er nog een behoorlijk resultaat gezet.

Op twee ronden van het einde riep de chef-mekanieker iedereen samen en werden wij gesommeerd om naar de pitmuur te gaan. Na 125 minuten werd de wedstrijd afgevlagd. Toen de TT over de finish-lijn ging vlogen wij elkaar in de armen een huilden wij als kleine kinderen. Het was net of wij, weet ik veel welk, belangrijk kampioenschap hadden gewonnen. De ontlading was enorm. Wij werden door enkele anderen vreemd bekeken maar dat kon ons geen moer schelen.

Na de wedstrijd werd alles opgeruimd en na enkele glazen reden wij naar huis. Ieder zijn weg. Iedereen kende iedereen bij zijn voornaam en daar hield het mee op. Ondanks daar zijn in dat weekend banden gegroeid die duren voor een heel leven. Telkens wij elkaar tegen komen stralen onze gezichten en enkel wij weten waarom.

Zelfs nu ik dit aan het schrijven ben word ik warm van binnen en zit ik met de krop in de keel.

Patje als je dit leest !!! Ik wist niet wat dat was, maar sinds dat weekend heb ik een SOUL-MATE. Tot binnenkort.

CU