Het laatste Toekan restje,
Wegens technische problemen bij het Toekan race event begin 2002 en enige problemen met de bereikbaarheid van enkele deelnemers kregen de laatste der Toekanisten afgelopen donderdag hun circuitdoop.
Wie waren dan wel die pechvogels van het eerste uur, maar uiteindelijk de geluksvogels? Fordje en ondergetekende die destijds een ritje kochten op de Porsche 993 van Frank Vancraeynest. De 993 werd ingeruild voor een 996 Biturbo, die destijds niet race ready was voor de Toekan dag.
Een wagen die niet race ready is dat hoort bij de autosport, we zouden onze doop krijgen tijdens een sponsordag. Het lange wachten werd uiteindelijk beloond met een onvergetelijke middag afgelopen donderdag.
Om 12.30 afspraak in de pitbox, alhoewel pitbox………het leek meer op een restaurant met als dubbele tuindeur de pitlane van Circuit Zolder. Bij aankomst kregen we na een hartelijke ontvangst van Frank en zijn charmante vriendin een heerlijke fluit Laurent Perrier aangeboden. Zo’n sponsor heeft zo zijn voordelen, het zou niet bij één fluit blijven
Vanaf 13.00 uur barstte het geweld weer los om de omloop van Terlaemen, de spanning steeg. Wegens de dreigende weersomstandigheden werd er medegedeeld dat iedere gast 2 rondjes zou mogen meerijden. Op die manier zou iedereen het genot van een droge baan kunnen ervaren. De realiteit zou anders zijn………
Na een uurtje was ondergetekende het gelukkige slachtoffer, na plaats te hebben genomen in het krappe gastenverblijf gaf Frank voor de eerste keer gas bij het uitrijden van de pit. Die eerste push beloofde veel goeds, na de eerste passage van de Kanaalbocht ging er een bak PK’s open. Onbeschrijfelijk, die power is zo heftig en dan te bedenken dat men nog rustig aan deed. Wegens de pech in de afgelopen Spa Euro race hadden de mannen van Ham-Car / Coast Racing een nieuwe motor gestoken die nog ingereden moest worden.
Op hoge snelheid door de Bianchi bocht, dat is toch een geweldige bocht. In die bocht voel je echt de G-krachten, na deze passage op weg naar de eerste chicane. Nu heb ik meermaals met mijn eigen schrotbak die chicane genomen, niet echt spannend te noemen. Maar als je op hoge snelheid aankomt is dat een heel ander verhaal, dan lijkt het wel een nauwe passage door een heel smal straatje. Heuveltje af op weg naar de Villeneuve chicane is ook wel iets aparts, lekker snel naar onderen wegdraaien.
Die Villeneuve chicane werd rustig genomen, met gasten aan boord kun je geen gekke dingen doen. De camber-bocht bij Post 13 is daarentegen een heel ander verhaal, helemaal als je enkele tragere deelnemers voorbij stuift. Diep in de ankers voor de haakse bij de REA, alsof je tegen een blok beton wordt aangeduwd. Gas geven en op naar de Ickx chicane waar ik wederom dat blok beton in mijn gezicht kreeg
Bij het uitkomen van de Ickx chicane ook even het genot mogen voelen hoe een Porsche vanachter kan uitbreken, maar Frank voelde die denk ik al eerder aankomen. Voordat ik het goed en wel in de gaten had stond de Biturbo weer in het rechte spoor. Klaar voor een sprint over het rechte stuk, toch knap hoe die gasten iets kunnen lezen op zo’n pitboard. Ik heb geprobeerd om eens te kijken naar de mensen die met hun kop tussen de glazen muur hingen, veel verder dan wat vage impressies ben ik niet gekomen.
De eerste linkse, Sterrenwacht- en Kanaalbocht is een heerlijke stuiterpassage, gevoelsmatig lijkt me dat de moeilijkste passage van het circuit. Snel, bochtig……een passage waar je heel veel tijd kunt winnen, c.q. verliezen. Ondertussen waren we dus begonnen aan ons tweede en naar mijn gevoel laatste rondje. Volop genieten en indrukken opdoen totdat we bij de Ickx chicane / Pit entry aankwamen. Een ruk naar links aan het stuur kwam niet overeen met de verwachte ingang van de pits. U raadt het al, rondje 2 ging over in rondje 3.
Na de Ickx chicane maar eens twee vingers opgestoken richting Frank, een vette knipoog terug gaf een goed gevoel. Rondje 3 zou uiteindelijk leiden tot 5 rondjes. U begrijpt al, de passagier was uitermate tevreden. Na het uitstappen en bekomen te zijn van de eerste indrukken was dat het geschikte moment om gebruik te maken van het rijkelijk voorziene buffet van “Restaurant Pitbox”.
Vooraf eten leek me geen goed idee, het welbekende vliegtuigzakje behoord niet tot de standaard uitrusting van een Porsche Biturbo.
Na nog enkele uurtjes te hebben doorgebracht te hebben in en om de pits, waar weer menig paddocker rondliep, was het tijd geworden om weer terug de grens over te gaan. Frank & vriendin, de mensen van Ham-Car / Coast Racing bedankt voor deze onvergetelijke ervaring.
Met vriendelijke groet,
Mark Reijnders
ps. Foto's volgen via Fordje, maar die moet eerst zijn eerste 24-uurskarting afwerken.