Donderslag bij heldere hemel. Zeer goed uitgedrukt.
Vandaag was ik op het juiste moment, op de juiste plaats. Eén van de winnaars van de Dunlop-wedstrijd van Champion's was om familiale redenen niet komen opdagen om zijn gewonnen prijs, een deelname als piloot aan de XEROX-HOUSE rallysprint, te komen afhalen. Organisator Ludo L'Hoyes moest dan in extremis nog op zoek naar een vervanger.
Juist op het moment dat Ludo zijn plannen kenbaar maakte aan A.J. en enkele andere paddockers, kwam ondergetekende opdagen. Na enkele woorden wisselen mocht ik de prijs in ontvangst nemen. Een droom die werkelijkheid werd : deelnemen aan een heuse autosportwedstrijd.
Ik haastte me naar de inschrijvingstafel om enkele administratieve zaken af te handelen met name een inschrijvingsformulier invullen en een daglicentie aanvragen. Na enkele haastige invuloefeningen en evenveel handtekeningen was alles in orde. Of neen toch nog niet. Ik moest nog bij de dokter passeren. Het was 09.50 uur en de verkenningen begonnen om 10.00 uur. Niet veel tijd meer.
Aangekomen bij de dokter bereidde ik hem al voor. Mijn hartslag zou een dagvergunning in de weg staan. Wat wil je : nog niet bekomen van de emotie en vervolgens in allerijl overal naartoe vliegen. Mijn hartslag was nog nooit zo hoog geweest, denk ik. Alle testen waren OK en inderdaad mijn hartslag leek aan de hoge kant. De dokter was echter begripvol en gaf zijn FIAT. Ik werd dus houder van daglicentie D36.
Fier als een gieter klom ik in een geleende overall en begaf mij naar het gesloten park, op zoek naar wagen 26. Ik wist nog niet eens welk merk of type van wagen ik zou besturen.
Aangekomen in het gesloten park en omringd door heel wat paddockers stelde ik fier vast dat ik de wedstrijd zou betwisten met een Peugeot 106 van EMG-racing. "Mijn" copiloot bleek Robaye Peter, een voor mij tot op dat ogenblik onbekende, te zijn. Er was net tijd genoeg om de helm op te zetten, de gordels op maat te maken en aan te doen en de intercom in te pluggen. Dan was het hoog tijd om te vertrekken naar de start van de eerste verkenning. In de verbinding testten we de intercom even en klaar was kees. Of toch niet. Net toen we aan de start kwamen viel de intercom uit. Dan maar zonder.
Niet al te snel, maar ook niet al te rustig werd de eerste verkenning gereden. De wagen kende ik helemaal niet (het is trouwens de eerste keer dat ik zelf met een racewagen rijd). Het circuit kende ik al een beetje. De rempunten en ideale lijn kende ik van de ettelijke wedstrijden die ik al gezien heb op Zolder. Ook het feit dat ik actief ben als baanpost en in die hoedanigheid op het circuit rijd om van en naar onze post te rijden "leverde zijn vruchten op". Maar dan heb je nog het gedeelte in de paddock. Het ligt er wat vuiler als op de piste, betreft een ander soort van asfalt en is wat kronkeliger dan het circuit zelf. Hier en daar lagen zelfs wat ijsplekken. Al bij al, nu al een geslaagde dag.
Na de eerste verkenning begaven wij ons terug naar onze assistentie. EMG controleerde de wagen en bandenspanning en de intercom werd hersteld. Enkele paddockers verzamelde ondertussen wat materiaal om mijn naam om de wagen te zetten. De naam van de oorspronkelijke winnaar werd deskundig vewijderd en al even deskundig werd tape op de zijruit geplakt en daar met een dikke alcoholstift mijn naam "PUT PASCAL" opgeschreven. Het stond mooi, al zeg ik het zelf.
Ondertussen had ik ook de tijd om wat kennis te maken met mijn co. Uit deze kennismaking bleek dat het voor hem ook de eerste keer was dat hij copiloot was. Niet als winnaar van een wedstrijd maar op een meer traditionele manier. Ik was onder de indruk geraakt van deze vaststelling en hij was onder de indruk geraakt van mijn "kunsten". Kortom we hadden mekaar gevonden en vormden onmiddellijk een goed team. Ook onze ambitie leek op elkaar afgestemd. Plezier maken en ons geen zorgen maken over onze tijden. (Als we maar niet als laatste eindigden)
We beloofden elkaar niet op te jutten. Samen overliepen we de nota's en snel was het al tijd om de auto terug in het "gesloten park" te zetten.
Ondertussen had Sennake het thuisfront (Airco) verwittigd om het blijde nieuws hier te verkondigen. Airco heeft onmiddellijk zijn "stoute" schoenen aangetrokken en kwam depaddock-armada, ondertussen mijn supportersclub, vervoegen.
In de tweede verkenning gingen de de auto wat meer uittesten en vooral uitkijken naar enkele ijsplekken. Hier en daar werden de nota's wat aangepast en bijgevoegd (de ijsplekken waren er nog) om ons vervolgens opnieuw te begeven naar de service. Nu de intercom werkte was dit een hele "luxe". Zonder kan je elkaar quasi niet horen laat staan dat je de nota's duidelijk kan verstaan. Een kleine check en de wagen werd in het gesloten park geplaatst.
Zonder het te weten was ik ook uitgenodigd in de Dunlop VIP-ruimte voor een natje en een droogje. Een heerlijk middagmaal en een laatste maal de nota's overlopen en het was reeds tijd om ons klaar te maken.
Eénmaal in de wagen vroeg mijn co of ik nerveus was. Tot mijn grote verwondering was ik dat niet en had ik mezelf die vraag ook nog niet gesteld. De hele dag zou ik niet nerveus worden, hoe raar dat ook mag klinken.
Vijf, vier, drie, twee, één en daar was mijn debuut in een officiële RS. Eerst één maal het circuit rond. Tijdens mijn eerste passage in de Villeneuve-chicane had ik het al moeilijk. Even op het vuile gedeelte van het circuit en de wagen ging wat meer aan het schuiven dan mij lief was. Zonder veel erg maar met wat tijdsverlies. Voor de rest trok ik me redelijk uit de slag al was het vettige en kronkelige gedeelte in de paddock deze keer niet mijn ding. Minstens vier maal sprong de versnelling uit zijn tweede. Zeer storend en tijdrovend. Ondanks dat slaagde ik erin om in de Jacky Ickx-bocht de deelnemer die 30 seconden voor me vertrok in te halen. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ook deze piloot de eerste keer deelnam als winaar van de Dunlop-wedstrijd. Ik stelde vast dat mijn co-piloot niet alleen de nota's las maar me ook attent maakte op foutjes die ik in de vorige doortocht maakte. Dit trekt je aandacht en werkt zeer doeltreffend en motiverend. Heel tevreden en mekaar gelukwensend trokken we terug naar de service om na een kleine check-up de wagen terug in het gesloten park te zetten.
Onze verhalen vertellend aan iedereen die het wou horen brachten wij onze tijd tussen 2 spécials door. Alleen maar positieve geluiden. Blijkbaar was de hele wereld vandaag tevreden.
Ons helemaal niet bekommerend om onze tijd (we kenden hem op dat moment nog niet) trokken we naar de start van de tweede "lus". Hierover kan ik niet veel zeggen. Buiten het lezen van de nota's hoorde ik mijn co meerdere malen : "prachtig", "schitterend" en meer van dat fraais roepen. Opnieuw slaagde ik erin mijn voorganger in te halen en te naderen tot op een korte afstand van de deelnemer die daarvoor reed. Ook zelf had ik het gevoel een goede rit gereden te hebben. Uiteraard kan het hier en daar nog wel wat beter maar als debuut was ik, net als mijn co zeer tevreden over deze tweede spéciale.
Opnieuw naar de service. Geen probleem met de auto en hem terug veilig naar het parc fermé gebracht. Op dat moment kregen we de tijd van de eerste ronde te horen : 8.12.90. Goed voor plaats 88 algemeen en 9° in, de toch wel druk bezette, klasse 1B. Tegelijkertijd kwam Sennake ons zeggen dat we (handgeklokt) in de tweede ronde 7.59 zouden gereden hebben. Zonder op te scheppen had ik inderdaad het gevoel dat het in de tweede spéciale duidelijk beter ging. Niet dat de tijden echt belangrijk waren maar het geeft toch een goed gevoel.
Ondanks het feit dat we hadden afgesproken om elkaar niet op te jutten, gingen we er in de derde reeks voor. We zouden de de deelnemer voor ons inhalen en trachten de auto die we in ronde twee net niet inhaalden, trachten te "pakken". Dat was buiten de waard gerekend. De eerste ronde op het circuit ging goed. Bij het inrijden van de paddock geraakten we een hele tijd vast achter een tragere deelnemer. In een poging om deze tijd vervolgens in te halen geraakte ik uit concentratie na een foutje in de REA-bocht, om 500 verder in de Jacky Ickx-bocht een bandenstapel licht te raken en vervolgens in de rechtse bocht richting Kanaal 2-bocht een spin te maken. Hierbij werden we nog licht geraakt door een achterop komende deelnemer. Gelukkig zonder veel erg en later bleek ook geen schade. Na de finish keken we elkaar enigszins teleurgesteld aan om onmiddellijk nadien weer te beseffen dat dit een unieke belevenis was waarover we niet teleurgesteld hoefden te zijn. Over ons resultaat trouwens ook niet.
Wat bleek namelijk toen de uitslag om 18.15 officieel werd :
In ronde 2 reden we inderdaad een puike tijd van 8.00.16.
In onze desastreuze ronde 3 reden we 8.13.56.
Dit alles resulteerde in een gezamelijke tijd van 24.24.62, plaats 65 algemeen en plaats 8 in de klasse.
Uw zeer tevreden dienaar.
C U